Af fornri frægðarför

17. febrúar 2008

Svo auðvitað ætti ég að vera búinn að skrifa eitthvað. En ég fann aldrei rétta kaffihúsið (ekki að ég hafi leitað), nægan innblástur né nothæfan penna!
Hér er ég þó, með penna í hönd, að leitast við að bæta fyrir fyrri misgjörðir; vangjörðir (er það orð?)

Ég þarf að muna eftir nokkrum stöðum, augnablikum og minningum. Þá sérstaklega tilfinningunum sem þeim óneitanlega tengdust!

Ég þarf að muna andann á Emanuelstrasse, samkenndin sem hér sveimir yfir eins og góðlátleg vofa fyrri hörmunga. Ég er umkringdur börnum múrsins, sem voru alin upp í skugga kommúnismans sem reið yfir allri Austur-Berlín. Ég verð þó að viðurkenna að mér hefir liðið furðulega. En við hverju var að búast, þegar ólíkir menningarheimar mætast. Hér er ekki neysluhyggjan að ríða taumlausan.

Ég þarf að muna "acomodador"! Hvernig mér leið þegar ég las Sahírinn. Hvað ég vildi svo innilega upplifa þá tilfinningu, sem ég fann við lok hvers kafla, hvern dag. Á áþreifanlegan hátt, hvern dag!

Ég þarf að muna þá frelsistilfinningu að keyra Autobahnið til Hamborgar. Þó fölsk hún væri, var ég innilega hamingjusamur.

Ég þarf að muna eftir Hamborg. Hversu asnalega ég hugsaði, eins og svo oft áður, um greddu sem lífsnauðsyn. Af því sprettur einungis upp hjá mér öfund og reiði. Það er fjarri frjálsri hugsun, því ég loka þá sjálfan mig inni í búri fjandsamlegra hugsana, um mig og alla mína galla!

Ég þarf að muna þörfina til að endurbyggja. Rífa niður gamalt og byggja nýtt frá grunni. Ekki bara sjálfan mig heldur umhverfi mitt. Efnislegt sem andlegt. Hvort sem það er eldhúsið eða sálin. Stofuna sem og minningar. Vinskap sem og fjandskap. Tilveran verður aldrei fullkomin, ég verð að læra lifa með öllum þeim andstæðum sem mér birtast. Fagna þeim, faðma og viðurkenna!

Ég þarf að muna, að bara það að sitja í þögn og drekka te, er í lagi... stundum.

Ég þarf að muna svissnesku stelpurnar. Í rauninni allt það kvöld. Hversu mikið ég vildi elska þessa ungu blómarós. Hversu mikið ég vildi fremur heilla og njóta vinkonu hennar en elska. Ég vildi fá hana, leika mér að henni og taka hana. En blómarósina vildi ég elska.

Ég þarf að muna hversu mikið ég lýg að sjálfum mér! Auðvitað vildi ég elska vinkonuna, en ég gerði mér grein fyrir því að hún er villtur fugl sem verður seint taminn. Hversu mikið sem ég myndi óska mér, náttúrulögmálum verður ekki breytt! Þess vegna valdi ég blómarósina, kennslukonuna, sem tákngervingu ástar. Ég taldi minni líkur á hjartasári. Hversu sorglegt það er að líf mitt sé orðinn leikur að tölum!

Nú er ég þó hreinskilinn. Ég get því viðurkennt að þýska mærin, dökkhærða fljóðið með löngu leggina, gerði mig graðan. Kannski spilar vöntun á sjálfsást inní (það er lítill friður til slíkra athafna á þessu stóra kommúnuheimili) en ég vildi bara taka hana! Án allra þreyttra mökunarferla vildi ég stunda með henni kynlíf. Hrátt og hömlulaust kynlíf, upplifa dýrslegt aðdráttarafl tveggja sveltra líkama!

Nóg um kynlíf, meira af annars konar þrá: Matur!

Ég þarf að muna matarboðið. Spennuna, stressið og mistökin. Ánægjuna að sjá ávexti erfiði síns þegar 12 manneskjur gæða sér á 2 klukkutíma streði. Hvernig stolt mitt og egó dönsuðu saman í takt þegar fólkið þakkaði innilega fyrir sig.

Síðast en ekki síst, þarf ég að muna Aríödnu!